کد مطلب:36450 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:622
مولا در پندنامه ی خود به دو تن از فرماندهان سپاه «زیاد بن نصر» و «شریح بن هانی» كه آنان را به فرماندهی شش هزار سرباز گماشته بود، چنین می گوید: ... و اعلما ان مقدمه القوم عیونهم، و عیون المقدمه طلائعهم، فایا كما ان تساما عن توجیه الطلائع، و لا تسیرا بالكتائب الا بتعبئه و حذر. فاذا نزلتم للتوقف فی منطقه ما، یكن ذلك حصنا حصینا،... «1- و بدانید كه مقدمه ی سپاه چشم و گوش لشكر است و چشم و گوش مقدمه و پیشقراولان، گروه شناسایی است، و مبادا كه از گسیل گروه شناسایی غفلت كنید. 2- لشكریان را بدون آمادگی و هشیاری كامل پیش نبرید. 3- اگر در جایگاهی توقف كردید، در پناهگاهی امن و بی خطر اردو بزنید. 4- به هنگام شب نیزه ها را در پیرامون قرارگاه بچینید، و در طول [صفحه 90] اقامت به غفلت و تن آسایی فرونروید، ارتش خود را خود پاسداری كنید. 5- هرگز نخوابید، مگر سبك یا نوبت به نوبت. 6- هر روز مرا از حال خود با خبر كنید، و من- به خواست خدا- شتابان در پیش شما روانم، و تا زمانی كه به نزد شما نیامده ام پیكار نكنید، مگر آنكه نبرد از سوی آنان درگیرد، یا- به یاری خدا- فرمان مرا دریافت دارید. 7- در پیكارتان با هم دوست باشید، و شتاب مورزید، مگر آنكه پس از اتمام حجت با آنان فرصت مناسبی بدست آورید.»[1].
اندرزهای نظامی امام علی (ع) با وجود گذشت سالهای طولانی ارزش نظامی خود را از دست نداده است.
صفحه 90.